Znudziły Ci się zwykłe konta na Instagramie? Cóż, musisz mieć oko na ten, który proponujemy dzisiaj śledzić. Okazuje się, że para jest oddana podróżowaniu po świecie odtwarzając najsłynniejsze sceny bez końca kino. A wynik jest po prostu spektakularny. Wymeldować się. The Matrix: Path of Neo jest kalką filmowej trylogii (a poza tym opowiada historie znane z serii filmów animowanych Animatrix), więc oglądamy tu wszystkie najsłynniejsze sceny znane z A do tego potrafiła łączyć sceny pościgu ze scenami akcji, co też nie jest prostą rzeczą. Ze wszystkich scen z piątki, moją ulubioną jest cała sekwencja otwierająca film. Dla mnie jest ona miksturą scen z każdego nowoczesnego kina akcji, zmieszaną z produkcjami Michaela Baya i motywem kina przygodowego rodem z Indiany Jones’a. Vay Tiền Nhanh. „Tańczcie, tańczcie, inaczej jesteśmy zgubieni!” – mawiała legendarna niemiecka choreografka Pina Baush. Taniec w kinie pełni rozmaite funkcje – od przyjemnego przerywnika, aż do niezbędnego elementu musicalowej formuły; jest sposobem pozawerbalnej komunikacji zarówno między bohaterami obrazu, jak i twórcą a widzem. Przed Państwem najlepsze filmowe sceny tańca oraz ich gwiazdy…! 1. Singin’ in the Rain – Deszczowa piosenka (reż. Stanley Donen, Gene Kelly, 1952) Donowi Lockwoodowi (Gene Kelly) z musicalu Deszczowa piosenka niestraszna jest brzydka pogoda. Radośnie śpiewa i tańczy z parasolem w ręce, celebrując każdą lecącą z nieba kroplę deszczu… I jak tu nie kochać starego kina? 2. Cheek to Cheek – Panowie w cylindrach (reż. Mark Sandrich, 1935) Heaven…, I’m in heaven… – śpiewa mistrz filmowego parkietu Fred Astaire, kołysząc w ramionach wytworną, blondwłosą Ginger Rogers. W czarno-białym musicalu Panowie w cylindrach legendarny taneczny duet olśniewa widzów swoimi interpretacjami piosenek Irvinga Berlina, z czego najbardziej pamiętne jest ich wykonanie Cheek to Cheek. 3. Mein Herr – Cabaret (reż. Bob Fosse, 1972) Kolejna słynna filmowa scena tańca – z filmu Cabaret. To nagrodzony 8 Oscarami, wyjątkowy musical o gorzkim wydźwięku, którego akcja rozgrywa się w Republice Weimarskiej. Na ulicach przedwojennego Berlina naziści zaczynają terroryzować Żydów, tymczasem w kabaretach trwa beztroska zabawa. Jedną z artystek dostarczających rozrywki obywatelom obojętnym na coraz bardziej niepokojącą sytuację w kraju jest Sally Bowles zagrana brawurowo przez Lizę Minnelli. Na początku filmu gwiazda wykonuje burleskowy taniec z krzesłem, śpiewając piosenkę Mein Herr. 4. Prolog – West Side Story (reż. Robert Wise, Jerome Robbins, 1961) Taniec to ruch! Podobnie jak bijatyki dwóch rywalizujących ze sobą gangów na ulicach Nowego Jorku lat 50. XX wieku… Czy można zatem ułożyć „chuligańską choreografię”? Tak! Przekonują o tym w imponującym prologu twórcy nagrodzonej 10 Oscarami ekranizacji broadwayowskiego musicalu West Side Story z muzyką Leonarda Bernsteina. 5. Taniec bułeczek – Gorączka złota (reż. Charlie Chaplin, 1925) Wystarczy para sztućców i dwie bułeczki, by zabawić towarzystwo siedzące przy stole – dowodzi w niemym filmie Gorączka złota Charlie Chaplin, który daje urocze przedstawienie dziewczętom goszczącym u niego w chatce na zasypanej śniegiem Alasce. To jedna z najbardziej znanych tanecznych scen filmowych. 6. Put the Blame on Mame – Gilda (reż. Charles Vidor, 1946) Gilda to legendarny film noir epoki kodeksu Haysa, w którym w tytułową postać femme fatale wcieliła się rudowłosa Rita Hayworth. Do historii kina przeszła scena, w której artystka wykonuje przed publicznością nocnego klubu utwór Put the Blame on Mame i w uwodzicielski sposób ściąga z siebie długą, czarną rękawiczkę. 7. Taniec Zorby – Grek Zorba (reż. Michalis Kakojanis, 1964) “Naucz mnie tańczyć!” – mówi w ostatniej scenie filmu poturbowany przez los, przebywający na Krecie Anglik (Alan Bates) do swojego przyjaciela, Alexisa Zorby (Anthony Quinn). Sympatyczny Grek pokazuje mężczyźnie kroki do ludowego tańca sirtaki i tym samym przekazuje mu lekcję czerpania radości z życia… 8. You Never Can Tell – Pulp Fiction (reż. Quentin Tarantino, 1994) W nagrodzonym Oscarem za najlepszy scenariusz oryginalny postmodernistycznym Pulp Fiction Quentina Tarantino bohaterowie grani przez Umę Thurman i Johna Travoltę biorą udział w konkursie twista organizowanym przez klub retro. Para prezentuje przed publicznością zabawny taniec do utworu You Never Can Tell Chucka Berry’ego. Zwycięzca może być tylko jeden! 9. (I’ve Had) The Time of My Life – Dirty Dancing (reż. Emile Ardolino, 1987) Dirty Dancing to historia wakacyjnego romansu między 16-letnią Frances (Jennifer Grey) a przystojnym instruktorem tańca (Patrick Swayze), którzy poznają się w luksusowym ośrodku wypoczynkowym w górach Catskill w stanie Nowy Jork. Młodzi kochankowie przygotowują się do hotelowego pokazu mambo. Ich swobodny taniec do nagrodzonej Oscarem piosenki (I’ve Had) The Time of My Life śpiewanej przez Billa Medleya i Jennifer Warnes porywa kończących turnus gości do wspólnej zabawy… 10. Taniec Pięknej i Bestii – Piękna i Bestia (reż. Gary Trousdale, Kirk Wise, 1991) Nie trzeba być urodziwym, by móc tańczyć (i kochać). Wystarczy „patrzeć sercem”… W nagrodzonej 2 statuetkami Oscara disnejowskiej animacji Piękna i Bestia tytułowi bohaterowie tańczą romantycznego walca amerykańskiego w zamkowej sali balowej i coraz bardziej utwierdzają się w przekonaniu o łączącym ich uczuciu… 11. Taniec szkieletów – The Skeleton Dance (reż. Walt Disney, 1929) Na pewnym cmentarzu równo o północy dzieją się straszne rzeczy… Sowa pohukuje, wiatr świszcze, wilk wyje do księżyca, pająki, nietoperze i koty wychodzą z ukrycia, by rozpocząć nocne harce, a z krypt nagrobnych wysuwają się trzaskające ludzkie kości… Kiedy wszystkie szczątki zbiorą się już „do kupy”, rozpoczyna się przezabawny taniec szkieletów i trwa aż do świtu. Tę 5-minutową, czarno-białą animację z cyklu Silly Symphonies (1929–39) stworzył słynny disnejowski rysownik Ub Iwerks i idealnie nadaje się do obejrzenia w Halloween. 12. Taniec na suficie – Królewskie wesele (reż. Stanley Donen, 1951) Taneczne wyczyny Freda Astaire’a w musicalach zawsze budziły podziw i szacunek. Jednak w jaki sposób nakręcono scenę jego stepowania na suficie w Królewskim weselu? Spekulacje trwają do dzisiaj… 13. Jai Ho – Slumdog. Milioner z ulicy (reż. Danny Boyle, 2008) Nagrodzony przez Akademię Filmową w 8 kategoriach Slumdog. Milioner z ulicy to fikcyjna opowieść o chłopaku z hinduskich slumsów (Dev Patel), który dzięki swojej erudycji i życiowemu doświadczeniu wygrywa fortunę w popularnym teleturnieju. Pomysłowym zwieńczeniem dzieła jest taniec rozentuzjazmowanego tłumu do piosenki Jai Ho A. R. Rahmana nakręcony na stacji kolejowej w Mumbaju, będący hołdem brytyjskiego reżysera dla Bollywood. 14. Tango Por Una Cabeza – Zapach kobiety (reż. Martin Brest, 1992) Emerytowany podpułkownik amerykańskiej armii Frank Slade z Zapachu kobiety (Al Pacino w oscarowej roli) bywa grubiański, nieobliczalny i wybuchowy. Na dodatek podczas wojny w Wietnamie stracił wzrok. Jednak nikt nie potrafi prowadzić w tangu tak, jak on i sprawić, by partnerka poczuła się wyjątkowo. Uczcie się, Panowie! 15. Taniec na schodach – Joker (reż. Todd Phillips, 2019) Joker grany przez Joaquina Phoenixa (nagrodzonego za ten występ Oscarem) to klaun-morderca, a jego taniec nigdy nie zwiastuje niczego dobrego… Przed zebraniem swojego najkrwawszego żniwa bohater wykonuje na gothamskich schodach hipnotyzujący taniec, który został zilustrowany piosenką Rock and Roll Part 2 Gary’ego Glittera oraz oryginalną ścieżką dźwiękową do filmu skomponowaną przez Hildur Guðnadóttir. 16. Jezioro łabędzie – Czarny łabędź (reż. Darren Aronofsky, 2010) Czarny łabędź to efektowny dramat psychologiczny o młodej baletnicy (oscarowa kreacja Natalie Portman), która przygotowuje się do podwójnej roli w Jeziorze łabędzim. Obsesyjne dążenie tancerki do perfekcji doprowadza ją do psychozy, która pozwala jej jednak wzorowo wcielić się w białą i czarną łabędzicę w dniu premiery. 17. You Should Be Dancing – Gorączka sobotniej nocy (reż. John Badham, 1977) Tony Manero z Gorączki sobotniej nocy grany przez Johna Travoltę jest „królem parkietu”. Na dyskotekach wszystkie oczy skupione są na nim – jak na przykład podczas jego solowego tańca w otoczeniu migających różnokolorowych świateł do piosenki You Should Be Dancing grupy Bee Gees. 18. Striptiz – Wczoraj, dziś i jutro (reż. Vittorio De Sica, 1963) Striptiz to też taniec! W nagrodzonej Oscarem za najlepszy film nieanglojęzyczny włoskiej komedii romantycznej Wczoraj, dziś i jutro grająca prostytutkę Sophia Loren włącza w tle „Abat-Jour” Henry’ego Wrighta i daje erotyczny pokaz swojemu klientowi, w którego wcielił się Marcello Mastroianni. Seksbombie wcale nie było jednak łatwo zagrać tę scenę, dlatego na planie zdjęciowym korzystała z usług specjalnego instruktora. 19. Występ dyplomowy Nory – Step Up: Taniec zmysłów (reż. Anne Fletcher, 2006) Pierwszy film z tanecznej serii Step Up. Uczennica szkoły artystycznej (Jenna Dewan) poznaje ulicznego tancerza z chuligańską przeszłością (Channing Tatum), który wykonuje na terenie placówki prace społeczne. Będąc pod wrażeniem jego umiejętności zaprasza go do udziału w swoim występie dyplomowym. Połączenie dwóch odmiennych stylów tańca – baletu i hip-hopu – z utworem Yung Joca Bout It daje zniewalający efekt… 20. Taniec w deszczu – Step Up 2: The Streets (reż. Jon M. Chu, 2008) W drugim filmie z serii Step Up niepokorna dziewczyna z biednej dzielnicy Baltimore (Briana Evigam) i pilny student uczelni artystycznej (Robert Hoffman) łączą siły, aby zwyciężyć w nielegalnym turnieju tańca „The Streets”. Podczas rywalizacji razem z grupą znajomych dają obłędny pokaz hip-hopowy w strugach deszczu do Bounce Timbalanda. 21. Love My Way – Tamte dni, tamte noce (reż. Luca Guadagnino, 2017) Tamte dni, tamte noce to nagrodzony Ocarem w kategorii „najlepszy scenariusz adaptowany” (powieść André Acimana z 2007 roku) film LGBT o nastoletnim chłopaku (Timothée Chalamet), który zakochuje się w przystojnym doktorancie (Armie Hammer) przebywającym na wakacjach w jego rodzinnym domu we Włoszech. Główny bohater uświadamia sobie swoje uczucie do mężczyzny, podczas gdy na jednej z wieczornych potańcówek pod gołym niebem z zazdrością obserwuje wczasowicza bawiącego się w otoczeniu adorujących go kobiet do utworu Love My Way zespołu The Psychedelic Furs. 22. Tango argentyńskie – Wytańczyć marzenia (reż. Liz Friedlander, 2006) Jak zachęcić wychowanków publicznej szkoły dla trudnej młodzieży, aby wreszcie wzięli się do roboty i nauczyli tańczyć? Najlepiej dobrym przykładem! Udowadniają to w filmie Wytańczyć marzenia przystojny Antonio Banderas i seksowna Katya Virshilas, którzy zrobili prawdziwe show, prezentując przed uczniami placówki zmysłowe tango do utworu Asi Se Baila El Tango wykonywanym przez Veronicę Vardier. 23. Laser dance – Ocean’s Twelve: Dogrywka (reż. Steven Soderbergh, 2004) Aby dostać się do muzealnego skarbca i wykraść z niego pilnie strzeżone jajo Fabergé należące niegdyś do ostatniej cesarzowej Rosji, Aleksandry Romanowej, trzeba między innymi przejść przez laserowy labirynt. Profesjonalny złodziej o pseudonimie Nocny Lis z komedii kryminalnej Ocean’s Twelve (Vincent Cassel) pokonuje tę przeszkodę… tańcząco! 24. I’ve Seen That Face Before (Libertango) – Frantic (reż. Roman Polański, 1988) W thrillerze Romana Polańskiego Frantic amerykański kardiochirurg Richard Walker (Harrison Ford) z pomocą pięknej Michelle (Emmanuelle Seigner) prowadzi w Paryżu prywatne śledztwo w sprawie tajemniczego zaginięcia swojej żony (Betty Buckley). W trakcie dochodzenia odwiedzają razem klub A Touch Of Class, gdzie Francuzka wykonuje kocie ruchy w tańcu z doktorem do piosenki Grace Jones I’ve Seen That Face Before (Libertango). Nie unikają przy tym podejrzliwych spojrzeń obserwujących ich osób… 25. A Lovely Night – La La Land (reż. Damien Chazelle, 2016) La La Land to nagrodzony 6 Oscarami współczesny musical, który powstał z miłości do starych hollywoodzkich filmów z tego gatunku. Urokliwe partie wokalno-taneczne wykonują w nim Emma Stone i Ryan Gosling. Najbardziej reprezentacyjną sceną La La Landu jest ich taniec do utworu A Lovely Night nakręcony na wzgórzu w Griffith Park w Los Angeles. Udostępnij “Top 25 filmowych scen tańca – filmy o tańcu” swoim znajomym. Oto i one. Wyniki głosowania na najbardziej wzruszające filmy, te, które z różnych powodów nie pozostawiają nas obojętnymi i przed seansem których dobrze zaopatrzyć się w chusteczki do wycierania nosa i oczu. Są to różne rodzaje wzruszeń – czasem związane z losem ludzi, czasem zwierząt, a jeszcze w innych przypadkach porusza nas zupełnie inny, subiektywny aspekt który trafia wprost do naszego serca. Sprawdźcie, które produkcje wzruszają was związku z tym, że dwa filmy na końcu stawki zdobyły identyczną liczbę punktów, zestawienie ma 31 pozycji.(ex aequo) 30. Cinema Paradiso (1988)reż. Giuseppe TornatoreScenariusz jest doskonałym hołdem dla filmowców, dostawców rozrywki, których dzieła łączą pokolenia, prowokują do dyskusji, jednoczą ludzi o różnych charakterach i poglądach. Kino to prawdziwa magia i niełatwo taką magię pokazać na ekranie. Jednak włoskiemu reżyserowi to się udało. Jest tu humor, dramat, obyczajowość małego miasteczka, nostalgiczne wspomnienia i sentymentalny wątek miłosny. Te czynniki zostały znakomicie wyważone, dzięki czemu film bawi, wzrusza i daje do myślenia, przy czym nie powoduje dezorientacji, mimo iż rozpada się na szereg epizodów, których tematem przewodnim jest kino. Bohaterowie wzbudzają sympatię (także bohater zbiorowy, czyli społeczność sycylijskiego miasteczka), a dialogi to często cytaty ze starych filmów. Nie ma tu przemocy ani szybko toczącej się akcji. To film wyciszony, spokojny i przez to bardzo autentyczny, angażujący odbiorców, szczególnie tych, dla których kino nie jest wyłącznie rozrywką. [Mariusz Czernic, fragment recenzji](ex aequo) 30. Marley i ja (2008)reż. David FrankelUwaga, spoilery!Zwierzęta potrafią bardziej mnie wzruszyć na ekranie niż ludzie – umierające na wojnie konie czy odstrzeliwane w serialu Czarnobyl psy wstrząsają mną bardziej niż śmierć ludzka. Marley i ja to wzruszający i zabawny wyciskacz łez o rodzinie, która adoptuje szczeniaka labradora. Pies o imieniu Marley okazuje się być najbardziej nieposłusznym zwierzęciem na świecie. Staje się jednak nieodłącznym członkiem rodziny, siejąc chaos w życiu swoich właścicieli, ale jednocześnie dając im mnóstwo radości. Niestety, jak to w życiu, po wielu latach nadchodzi nieuniknione i starzejącego się, schorowanego pupila trzeba uśpić. W ostatnich chwilach towarzyszy mu jego właściciel, John (Owen Wilson), i jego wzruszający monolog. [Michalina Peruga, fragment zestawienia]29. Moja dziewczyna (1991)reż. Howard ZieffPiękna historia o pierwszej miłości i początkach dojrzewania w Ameryce lat 70., na której cień kładzie codzienna bliskość śmierci w życiu tytułowej dziewczyny. Vada mieszka bowiem w rodzinnym domu pogrzebowym na przedmieściach miasteczka w Pensylwanii, niczym bohaterka tragikomiksu Fun Home Alison Bechdel. Jej trudne sytuacje życiowe przeplatają się ze scenami beztroskich przygód w letnie dni, dzielonych z chłopakiem z sąsiedztwa – Thomasem. Lekiem na emocjonalne rozterki jedenastoletniej dziewczyny okazują się warsztaty poetyckie, na które ochoczo uczęszcza. Poezja, ilustrująca nastroje postaci, już sama w sobie może przysporzyć wielu wzruszeń, zwłaszcza gdy ogląda się Moją dziewczynę, będąc rówieśnicą głównej bohaterki filmu. Polecam zatem zwłaszcza młodszym widzom i widzkom, chociaż pewnie i dorośli uronią niejedną łezkę podczas tej sentymentalnej podróży… [Dominika Nowicka](ex aequo) 27. Tamte dni, tamte noce (2017)reż. Luca GuadagninoOpowiedziana w Tamtych dniach, tamtych nocach Luci Guadagnino historia relacji młodziutkiego Elio (Timothée Chalamet) ze starszym od niego Oliverem (Armie Hammer) to tak naprawdę uniwersalna historia o dojrzewaniu, wchodzeniu w dorosłość, poszukiwaniu miłości i niemożliwego do powstrzymania pożądania. To film trudny, wymagający od widza dopasowania się do jego tempa i specyficznej narracji, ale też rzecz absolutnie ujmująca. Szczególne wrażenie robi słodko-gorzki finał z kultowym już monologiem ojca bohatera granego przez Chalameta jako swoistym podsumowaniem całości. [Filip Pęziński](ex aequo) 27. Toy Story 3 (2010)reż Lee UnkrichToy Story 3 z 2010 roku to – mimo zeszłorocznej, bardzo dobrej czwórki – przepiękne pożegnanie z ukochanymi zabawkami i zwieńczenie historii rozpoczętej 15 lat wcześniej. To nie tylko moja ulubiona odsłona serii – najciekawiej napisana, oparta na najlepszej historii, najbardziej zapadających w pamięć scenach, żartach i postaciach – ale też film zdecydowanie najbardziej emocjonujący. Trudno kryć wzruszenie po pierwsze przy absolutnie wyjątkowej, zaskakująco dojrzałej scenie na wysypisku (kto widział, ten wie) oraz przy wzruszającym i mądrym finale. [Filip Pęziński]26. Co gryzie Gilberta Grape’a (1993)reż. Lasse HallstromCo gryzie Gilberta Grape’a to przede wszystkim historia codzienności przedstawiona przez uważnego obserwatora, w której każdy znajdzie coś dla siebie, a może nawet będzie w stanie odnaleźć coś bliskiego w poszczególnych problemach bohaterów. Reżyser w idealny wręcz sposób balansuje pomiędzy melodramatem, komedią oraz romansem, dając nam dzieło niezwykłe w swojej prostocie. Identyczna scena otwarcia i zamknięcia idealnie wręcz spina całą historię, nie próbując widzowi wcisnąć na siłę przesadzonych interpretacji. To bowiem jednowątkowa opowieść, która nie daje nam z siebie ani mniej, ani więcej. I mimo upływu czasu dalej ogląda się ją świetnie. [Gracja Grzegorczyk, fragment recenzji]25. Armageddon (1998)reż. Michael BayNie jest to film, który kupi każdy. Nie każdy będzie się na nim dobrze bawił, nie będąc w stanie odseparować się od racjonalnej analizy faktów, które mu się każe zaakceptować. Jednak już podstawowy zarys fabuły – grupa specjalistów od odwiertów ruszająca w kosmos po kilkudniowym szkoleniu, by wywiercić dziurę w asteroidzie i rozsadzić ją na kawałki – dosyć jasno wskazuje na to, że nie będziemy mieć tu do czynienia z niczym chociażby częściowo zbliżonym do prawdy. Sekretem Armageddonu jest stworzenie sympatycznej alternatywnej rzeczywistości, w której to wszystko staje się możliwe. Czy to manipulacja? Oczywiście, na więcej niż jednym poziomie. Czy usprawiedliwiona? Zależy, jak na to spojrzeć. Jeśli za każdym razem bawisz się świetnie, śmiejesz się z tekstów Rockhounda i Andropova, sięgasz po chusteczkę podczas finałowej sekwencji i nawet nie masz ochoty rozkminiać, czemu, u licha, helikoptery zawsze latają trójkami, to nad czym się w ogóle zastanawiać i przede wszystkim, dlaczego sobie tego odmawiać? [Karolina Chymkowska, fragment recenzji]24. Filadelfia (1993)reż. Jonathan DemmeFilm Jonathana Demme’a wzruszać chyba musi. W całości bowiem opiera się na eksploracji cierpienia, niesprawiedliwości i wykluczenia. Fizyczny ból spowodowany chorobą, bezprawne zwolnienie z pracy, napiętnowanie z powodu seksualnej orientacji. Filadelfia splata ze sobą wszystkie te wątki i nie pozwala widzom pozostać obojętnym. Kino pod tezę i niepozbawione kalkulacji, ale również szczerze zaangażowane i na kilku polach artystycznie spełnione. Do tego przepięknie klamrowo zamknięte w dwa pamiętne utwory: „Philadelphia” Neila Younga i „Streets of Philadelphia” Bruce’a Springsteena. [Maciej Niedźwiedzki]23. Pianista (2001)reż. Roman PolańskiByć może najbardziej osobiste dzieło Romana Polańskiego zalicza się na pewno do jego najlepszych. Kameralna historia Władysława Szpilmana służy tu reżyserowi do przekrojowego spojrzenia na kwestię Holokaustu oraz leżącego u jego podstaw antysemityzmu. Pomimo skoncentrowania się na jednostkowej historii warszawskiego Żyda Polańskiemu udaje się także oddać skalę tragedii i zniszczeń, jakie poczyniła w ludziach oraz ich otoczeniu wojenna machina. Pianista to poruszające magnum opus filmów o Zagładzie, skupiające jak w soczewce wszystkie najważniejsze jego elementy – naładowanie emocjami, psychologiczną głębię i dramatyczny patos, nadający filmowi nośność i powagę. [Tomasz Raczkowski, fragment zestawienia](ex aequo) 21. Edward Nożycoręki (1990)reż. Tim BurtonTim Burton przez całą swoją reżyserską karierę stał po stronie osób innych, wykluczonych, dziwnych, ekscentrycznych i niepasujących do norm narzuconych przez społeczeństwo. Patrzył na nich ze zrozumieniem, podziwem, szacunkiem. Nigdy jednak, jak w Edwardzie Nożycorękim, z aż tak wielkim współczuciem. To mądra, uniwersalna i mimo całego ciężaru, a nawet elementów grozy, przepiękna baśń, która stanowi wiecznie aktualną lekcję mówiącą o tym, że inny nie znaczy gorszy i że warto spojrzeć na drugą osobę sercem, a nie uprzedzeniami. [Filip Pęziński](ex aequo) 21. Siedem dusz (2008)reż. Gabrielle MuccinoUwaga, spoilery!Dla jednych ckliwy melodramat o zadośćuczynieniu, polegający na wymuszonych, tanich sztuczkach i obolałej minie Willa Smitha, dla drugich wzruszający opis poświęcenia i odkupienia. Każdy ma swoją rację, jednak zakończenie tego filmu, szczególnie scena samobójstwa, należy do najbardziej oryginalnych, jeśli chodzi o tego typu momenty. (…) Brzmiałoby to jak typowy wyciskacz łez – złożenie siebie w ofierze dla miłości to wątek masowo wykorzystywany w filmach. Obrazie Muccino rzeczywiście zawiera takie elementy, ale charakter samobójstwa w połączeniu z retrospekcją wypadku samochodowego nadaje im zupełnie nowy wydźwięk. [Krzysztof Dylak, fragment zestawienia]

najsłynniejsze sceny z filmów